♥ Rozdział 1 "Kim ty do cholery jesteś?!"♥

Dedykuję ten rozdział Lu ,mojej niemożliwej żonie ,która teraz się na mnie gniewa i karze mnie swoimi "xD". To nic ,i tak cię kocham ;* Ale ma ci szybko przejść! Inaczej będę smutać xD...Dobra już łapajcie rozdział:

**Eddie**

Moje serce diametralnie przyśpieszyło. Pamiętałem wszystko. Co to za dom, dlaczego tu jestem, co się w nim zdarzyło... ale przecież umarłem. Nie miałem pojęcia co się dzieję. Przecież śmierć nie powinna tak wyglądać. Kiedy umrzesz nie możesz wrócić, a ja teraz stałem tutaj, kilka metrów od mojej dziewczyny,
która była zajęta patrzeniem w telefon. Jak zawsze wyglądała pięknie.
Nie bardzo mogąc się kontrolować, szybko zmniejszyłem dzielący nas dystans. Po chwili już stałem przed nią.
- Cześć kotku, cieszę się, że Cię widzę. -Przytuliłem ją mocno, tak bardzo to uwielbiałem . Ona jednak stała sztywno, po chwili odepchnęła mnie . Byłem zszokowany. Co się właśnie stało?
Przez dłuższy czas patrzyła na mnie jak na ducha... a może dla niej nim byłem? W końcu była świadkiem tego jak umieram ,a teraz stałem przed nią ,jak gdyby nigdy nic.
- Dobrze się czujesz?! - Wydarła się w końcu.
- Tak? Coś się stało?- Splotłem nasze palce.Popatrzyła się na mnie dziwnie . O co jej chodzi?Czyżbym zrobił coś nie tak? Popatrzyłem się na nią pytająco. Ona tylko rozplotła nasze palce, krzycząc na mnie:
- Kim ty do cholery jesteś?! Ktoś cię na mnie nasłał czy co?! Zostaw mnie w spokoju! Nie znam cię!
- Eddie, przecież? Patricio czy to jakieś żarty?-Zaśmiałem się, próbując rozładować napiętą atmosferę,  ale sam nie wiedziałem co się dzieje. Uśmiechnąłem się lekko.
Wyglądała na przerażoną. Cofnęła się, upewniając, że jest pomiędzy nami pewna odległość.
- Skąd znasz moje imię? - Zapytała spokojnie.
- Patricio, dobrze się czujesz? - Spytałem, lekko przestraszony .O co może jej chodzić?- Obraziłaś się na mnie? Za co?
- Idź się leczyć! Nie znam cię! Nie wiem kim jesteś! Skądś ty się urwał?!
- Jak to nie wiesz?-Zapytałem już teraz zszokowany . To nie była kolejna gra, zdecydowanie nie była.
Patrzyłem się na nią pytająco.
- Jak to nie wiem?! - Znów krzyknęła. - Jesteś głupi!? Pierwszy raz widzę cię na oczy! Skąd mam wiedzieć kim jesteś?! Daj mi spokój! - Znów cofnęła się kilka kroków. Stwierdziłem, że ma zamiar uciec do domu.
-Przepraszam - Tylko to mogłem wydusić . Patrzyłem się na nią, oddalała się ode mnie, a ja stałem zszokowany . Jak to nie wie kim jestem? Może chce o mnie zapomnieć? Nie rozumiem tego...
Nie spuszczając ze mnie wzroku, jakby chciała się upewnić, że wciąż tam stoję i nie zbliżam, otworzyła drzwi domu Anubisa i zniknęła w środku.
Załamany usiadłem na ławce . Sam do końca nie wiedziałem co się dzieje . Co się dzieje ze mną? Co się dzieje z Patricią ? Moje rozmyślania nie trwały długo...
Poczułem lekki wiatr na mojej twarzy ,mimo ,że drzewa były spokojne. Nie zastanowiło mnie to jednak.
- Nie pamięta cię. - Usłyszałem. Odwróciłem głowę i zobaczyłem blondyna siedzącego obok mnie na ławce. Był ubrany na czarno ,na jego głowię był kaptur ,z którego wystawało kilka kosmyków jasnych włosów. Od razu go rozpoznałem. Rafael...
-Ale ... Jak to?-Tylko to zdołałem wydusić z siebie . Moja dziewczyna mnie nie pamięta? Gaduła nie wie kim jestem?
- Umarłeś. Cierpiała. Chciałem ,żeby zapomniała o tobie i żyła normalnie ,ale namieszałem. 
- Czyli...-Próbowałem to jakoś zrozumieć. -Mam teraz zaczynać wszystko od nowa?Dostałem nową szansę? -Sam nie wiedziałem co jest gorsze perspektywa śmierci czy zaczynanie wszystkiego od nowa.
- Tak ,ale już wystraszyłeś Patricie do szpiku kości. - Wydawał się tym faktem dość rozbawiony. - Sądzę ,że tym razem łatwo nie będzie. 
Nigdy nie było łatwo, pomyślałem . Ja jakoś nie byłem rozbawiony tym wydarzeniem . Nie mam pojęcia jak ją przeprosić ,co zrobić . Ona uważa mnie teraz za świra ,który przytula nieznajome mu dziewczyny . I do tego znałem jej imię ,będzie trudno to wszystko jakoś odkręcić .
-A! - Rafael uniósł wskazujący palec w górę. - I mnie w to nie mieszaj. Już dosyć zrobiłem.
Pokiwałem głową . Pójście do Domu Anubisa nie będzie łatwym zadaniem,szczególnie ,że rudowłosa myśli ,że mam problemy . Zamyśliłem się . Chwilę później Rafaela już nie było . A mi nie pozostawało wtedy nic innego niż pójście do środka . Trzeba zaczynać wszystko od nowa ... Znowu .

CDN...

Dziękuje Magdalamie ,za pomoc w pisaniu tego rozdziału. Było jak za starych dobrych czasów *-* Nie zabijajcie mnie ,ani jej za taki obrót wydarzeń :pp

Do następnego :*

Alexis